ΒΑΤΡΑΧΟΙ

Σε συνέχεια της έρευνας της ομάδας σε ό,τι αφορά στους τρόπους κατανόησης, προσέγγισης και παρουσίασης του αρχαίου δράματος.

Σε συνέχεια των Βακχών.......

Το Μάρτιο του 406, φτάνει απ τη Μακεδονία, το νέο του θανάτου του Ευρυπίδη.
Ο μεγάλος ρεαλιστής του θεάτρου είχε φύγει απογοητευμένος από την Αθήνα, δύο χρόνια πριν.
Το τελευταίο έργο που γράφει είναι οι Βάκχες, τραγωδία, που δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει.
Τον Αύγουστο του 406, η ναυμαχία στις Αργινούσες είναι το κύκνειο άσμα της
της Αθήνας. Σε μια απελπισμένη σύγκρουση, όπου πολεμούν και οι δούλοι, οι Αθηναίοι νικούν, τελικά, τον πελοποννησιακό στόλο στα νερά της Μυτιλήνης.
Στο τέλος της ίδιας χρονιάς πεθαίνει ο Σοφοκλής.

Τη χρονιά που αρχίζει με το θάνατο του Ευρυπίδη, τελειώνει με το θάνατο του Σοφοκλή και περνά μέσα από τις Αργινούσες, ο Αριστοφάνης γράφει τους Βατράχους.

Ένα χρόνο μετά το το 404 π.Χ., ύστερα από ασφυκτική πολιορκία η Αθήνα παραδίδεται στη Σπάρτη.

Είναι το τέλος της αθηναϊκής δημοκρατίας.

Η ομάδα μεταφέρει το αρχετυπικό αυτό ντουέτο, σ ένα σύγχρονο δωμάτιο απόδρασης, ένα ζωντανό παιχνίδι γρίφων, όπου οι παίκτες βρίσκονται κλειδωμένοι σε έναν ή και περισσότερους χώρους. Στόχος είναι η απόδραση, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και η ταυτόχρονη λύση μιας σειράς από γρίφους και αποστολές.

Χορός, ακροβασία, λόγος και μουσική μπλέκονται σ ένα αφηγηματικό ντελίριο τυχαίων σφαλμάτων και μεγάλων φιλοδοξιών. Φιγούρες, που προσπαθούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους.

Μια χορογραφημένη κωμωδία (;) slapstick.

...........και κατά Pirandello:

Το χιούμορ, υπό οποιοδήποτε πρίσμα και αν τεθεί, αποτελεί πάντοτε μια μορφή συναισθηματισμού. Ή σωστότερα είναι ο ίδιος ο συναισθηματισμός, του οποίου το ένα πρόσωπο γελάει και το άλλο κλαίει. Γελάει με τα δάκρυά του, με τα χαμένα ή μάταια όνειρά του, με τις δυσανάλογες, ως προς τη δυνατότητα της ίδιας της θέλησης, επιθυμίες. Είναι σίγουρα μια υπέρβαση που απαντάει σε μια άλλη υπέρβαση...

Το κωμικό δεν υπάρχει έξω από το όριο αυτού που είναι αυστηρά ανθρώπινο.