Μεράκι που το' χω να υπάρξω ακόμη

Μεράκι που το'χω να υπάρξω ακόμη

Tempus Verum

Τετάρτες 18 & 25 Απριλίου 2018
ώρα: 20.00

«Θα πρέπει τώρα ν' αρχίσω την έμπνευση. Πώς όμως αυτό μπορεί να γίνει στα καλά καθούμενα. [...] Το μυαλό μου δεν έχει -να πάρει ο διάβολος- τίποτα για χτίσιμο. Να τραγουδήσω κατιτίς; - αλλά δεν υπάρχει πεντάγραμμο. Ναν το ρίξω στην στόχαση; Να σας πω παραδείγματος χάρη, τι εννοώ λέγοντας ενίοτε πως πρέπει να μεταβάλλουμε σε θεολογία το περπάτημα; Ή να σας πω το άλλο που κάποτε μου συμβαίνει: να βγάζω το κεφάλι μου έξω απ' τα ηλίθια τ' αστέρια, χαζεύοντας τη στυμμένη λεμονόκουπα που κρατεί στα χέρια του ο αρχαίος φιλόσοφος Αναξίμαδρος. Βρίσκομαι πάντως στο μικρό μου ησυχαστήριο. Τις περισσότερες ώρες κοιμάμαι. Κατ' αυτόν τον τρόπο γλιτώνω την ύπαρξη.».

Ο Νίκος Καρούζος, ίσως ο σπουδαιότερος ποιητής της μεταπολεμικής Ελλάδας, σπαράζει την ψυχή μας μέσα απο το συνεχόμενο ουρλιαχτό του για την αγωνία της ύπαρξης. Μας τραντάζει, μας ταρακουνά, μας ξυπνά, μας μετακινεί, μας ξεβολεύει.

Με αφορμή αυτήν την «αφυπνιστική εμπειρία», πρόθεση είναι να δημιουργηθεί ένας διάλογος Καρούζου -  Yalom, που πραγματεύεται τον Τρόμο του Τέλους, τον φόβο του θανάτου, την εύθραυστη κατάληξη του έρωτα, τη μη ύπαρξη.

«Δεν έχει κανένα τέταρτο που ξύπνησα. Πίνω τον πρώτο μου καφέ στο μεγάλο ποτήρι. Θα'ναι δέκα και -η ώρα-, κι απ' έξω, φαντάζομαι, θα μαίνεται κιόλας η εκμετάλλευση. Για σκέψου -λέω- υπάρχω και σήμερα, με το τίποτα, με το φακόσπυρο. Πώς κατάφερα να πιάσω κι άλλο ένα εικοσιτετράωρο... Σ'αυτόν τον κωλότοπο. Με τα γαλάζια κατάγματα του αχρείου Παρθενώνα.»

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Δραματουργική Συνεργασία: Έλενα Τριανταφυλοπούλου
Παίζουν: Ειρήνη Κότσιφα, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Χάρης Φλέουρας