Μια σκηνοθετημένη συναυλία με είκοσι τραγούδια - είκοσι σταθμούς πάνω σε μια άδεια σκηνή, ή μια κινηματογραφική αφήγηση ενός μαθητευόμενου εργάτη-ταξιδιώτη, που ιχνηλατεί τις είκοσι στάσεις μιας πορείας που διέγραψαν πρώτοι οι Βίλχελμ Μύλλερ και Φραντς Σούμπερτ το 1823, σημαδεύοντας ανεξίτηλα τόσο το είδος του κύκλου τραγουδιών όσο και το κίνημα του Ρομαντισμού γενικότερα;

Η μεσόφωνος και περφόρμερ Λένια Ζαφειροπούλου, υπό την καθοδήγηση του χορογράφου Τάσου Καραχάλιου, τραγουδά και παρουσιάζει στη σκηνή κάθε λογής αντικείμενα, φτιάχνοντας τους δικούς της μικροκόσμους που εμφανίζονται και εξαφανίζονται κατά τόπους για να την οδηγήσουν στη δική της κάθαρση.

Με άξονα τη φωνή, το σώμα, τα στοιχεία της φύσης και το φως, ακολουθούμε τον ρομαντικό ήρωα του Μύλλερ στο ταξίδι του. Πόσους συμβολισμούς και πόσες διαστάσεις μπορεί να περιέχουν το νερό, τα λουλούδια, τα πράσινα φύλλα, ένα κομμάτι ύφασμα, δυο ποτήρια; Πώς μπορεί να μεταφραστεί οπτικά το γεμάτο οιωνούς, παγίδες και σαγήνες τοπίο του Σούμπερτ, που μοιάζει με καρτέλα επιτραπέζιου παιχνιδιού για τέσσερις παίκτες, όπου πάντα στο τέλος κερδίζει η μαγική φύση του Ρομαντισμού;

Μια περφόρμανς που προκύπτει μέσα από το σακίδιο του περιπλανώμενου ήρωα, όπως η ιστορία που σχηματίζεται μόνο και μόνο χάρη στη θέλησή του, την ονειροπόληση και την οργιαστική, δημιουργική αλλά και παραμορφωτική φαντασία του.