«ΟΙΔΙΝΟΥΣ»
του Θανάση Τριαρίδη
2^ος χρόνος

"Σπαρακτικό θέμα, ευρηματική ιδέα, βεβαρημένη ατμόσφαιρα, άπειρους συμβολισμούς και διαλογικές μονομαχίες που αγγίζουν τα όρια της λογοτεχνικής μελέτης (φιλόλογοι γαρ αμφότεροι οι γονείς) παραδίδει ο Θανάσης Τριαρίδης σε ένα κείμενο που ρέει ακατάπαυστα σε πολλαπλές διαδρομές του νου, της ψυχής και της λελογισμένης παράνοιας, με αυτές τις δύο τραγικές μορφές να μοιράζουν την ύπαρξή τους με έναν τρίτο που δεν υπάρχει.

Με ένα τέτοιο κείμενο που αποφάσισε να κονταροχτυπηθεί ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Μάγειρος στη σκηνή του Τεχνοχώρου Φάμπρικα. Γοητευμένος -και δικαιολογημένα- από τη δύναμη των λέξεων του συγγραφέα, αφέθηκε στην ολότητα του κειμένου, κατευθύνοντας με αυτές σαν οδηγό σκηνοθετική ματιά και ερμηνείες. Το αποτέλεσμα ως προς τη σκηνική αποτύπωση των λέξεων και των ιδεών του συγγραφέα, οι οποίες ακούγονται ξεκάθαρα στη σκηνή, τον δικαιώνει.

Ο γοητευτικός και επιβλητικός Ουσίκ Χανικιάν ιδιαίτερα καλείται να αντιμετωπίσει και τον ρόλο του γιου, γεγονός που τον αναγκάζει να μεταβαίνει από το αληθοφανές στον υπαινικτικό -έως και το συμβολικό, κυρίως εκεί προς το φινάλε- χωρίς να αποφεύγει πάντα την υπερβολή, η οποία επιτάσσεται όμως από το κείμενο.

Περισσότερο ενταγμένη σε αυτό το αλλόκοσμο σύμπαν -ο ρόλος της μητέρας βλέπετε είναι πιο ξεκάθαρα γραμμένος- η Πωλίνα Μαρκάκη που θυμίζει αυτές τις εμβληματικές "φεγγαρολουσμένες" θεατρικές ηρωίδες, με το βλέμμα χαμένο προς τα μέσα και το κορμί να ξεσπά σε ένα σπαρακτικό χειροκρότημα με το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα, αλλά και μάταια, να επαναφέρει τον κόσμο της σε τάξη."

Μάνος Θηραιός - CINEMANO

"Η παράσταση είναι φροντισμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια, εξαιρετικοί φωτισμοί, κοστούμια και σκηνικό λιτά και λειτουργικά , (θα τολμήσω να πω έως και τελετουργικά ) μια πολύ ωραία διασκευή του greenfields στην μουσική επένδυση, χτίζουν το σύμπαν των ηρώων, τρυφερό και άρρωστο ταυτόχρονα.

Ο Βαγγέλης Μάγειρος λες κι έχει σκηνοθετήσει με τον μετρονόμο. Καταλαβαίνει κάνεις ότι είναι μετρημένη και χορογραφημένη η κάθε ανάσα, το κάθε ανοιγοκλείσιμα του ματιού, κι όμως μέσα σε αυτή την τεχνική αρτιότητα με την οποία έχει δημιουργήσει το ψέμα, στη σκηνή τρέχει αλήθεια, ατόφια και ωμή αναμεσά από τις ρωγμές των ηρώων!

Η Πωλίνα Μαρκάκη είναι πραγματικά μαγική στον ρόλο της μητέρας, ο Ουσίκ Χανικιάν ισορροπεί ανάμεσα σε πατέρα και γιο δίνοντας μια πολύ δυνατή ερμηνεία, ενώ οι δυναμικές αναμεσά τους μεταβάλλονται σαν καρδιογράφημα. Να σημειώσω ότι και κινησιολογικά έχει γίνει τρομερή δουλειά από την Ναταλία Μαρτίνη και τους δυο ηθοποιούς. Αισθάνομαι χωρίς υπερβολή ότι οι ερμηνείες τους αποτελούν μάθημα υποκριτικής , σκηνικού ρυθμού και χημείας."

Βίκυ Λουκάτου - Θέατρο.gr

"Οι ηθοποιοί με εκπληκτικές ερμηνείες, πραγματικά συνταρακτικές, καταφέρνουν να μας καθηλώσουν και εντάξουν στο αινιγματικό σύμπαν τους, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα μας στις αλληλεπιδράσεις τους οι οποίες είναι βαθιά εδραιωμένες σε μια απερίφραστη χημεία. Η εναλλαγή των στιγμών και των δράσεων ριζοσπαστικά σκηνοθετημένη ως ένα συνεχές ανάμεσα στη πραγματικότητα και το όνειρο, τον εφιάλτη και το ξύπνημα του, το αιφνίδιο ξεσκέπασμα των συγκαλύψεων μα και τη ανάδυση των υπεκφυγών, οι ήρωες παίζουν ο ένας με το μυαλό του άλλου, με το δικό μας μα και με το δικό τους, με τις αντοχές και τις υποχωρήσεις τους, τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες τους όλα θεωρούμενα, ταξινομούμενα και χαρακτιριζόμενα από ποιον;

Από τον μέγα κριτή, τον θεό, από το μήλο της αμαρτίας που δάγκωσε η Εύα και χρεώθηκε αιώνια όλες τις αμαρτίες, αδυναμίες και εγκλήματα του ανθρώπινου γένους; Ή από την κοινωνία, τους θεσμούς της και το αιώνιο βλέμμα της σε κάθε μεμονωμένη ύπαρξη και οικογενειακή μονάδα, στον προσωπικό, ιδιαίτερο τρόπο του καθενός μας να επιβιώσουμε εντός των αμείλικτων συστημάτων της;"

Έλλη Διακογιάννη - Θέατρο.gr

"Ο Βαγγέλης Μάγειρος πετυχαίνει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ως σκηνοθέτης δεν φοβάται τη σκληρότητα του έργου - αντίθετα την επιδιώκει - χωρίς βέβαια να της επιτρέπει να γίνεται αυτοσκοπός. Σε ορισμένες σκηνές βίας οι θεατές χαμηλώνουν το βλέμμα, όχι τόσο από αποστροφή, όσο από μια κληρονομημένη, θαρρείς, ενοχή, που τους υπενθυμίζει τις δικές τους ανομολόγητες επιθυμίες. Κι όμως, τίποτα δεν δείχνει φθηνό ή πρόστυχο και αυτό είναι σημαντικό αν λάβουμε υπόψη τα αιμομικτικά υπονοούμενα της παράστασης.

Η δραματουργική απόδοση της τρέλας μοιάζει με ναρκοπέδιο. Σε κάθε βήμα κινδυνεύεις να σκοντάψεις σε περιττούς μελοδραματισμούς. Οι ηθοποιοί του «Οιδίνους» δεν κάνουν τίποτα τέτοιο. Χτίζουν τους ρόλους τους προσεκτικά, αφήνοντας τον πόνο να διαχέεται αβίαστα - εξίσου όμως σπαρακτικά. Η Πωλίνα Μαρκάκη υποδύεται μια Ιοκάστη που είναι ταυτόχρονα και Εύα, δίχως να αφήνει καμία χαραμάδα αμφιβολίας για την ερμηνευτική της δεινότητα. Παίζει με τόση αυθεντικότητα, που σου έρχεται να σηκωθείς απ' τη θέση σου και να την αγκαλιάσεις. Ο Ουσίκ Χανικιάν παραδίδει στο κοινό ψυχή τε και σώματι, μεταπηδώντας από τον ρόλο του πατέρα στου γιου δίχως να τον πιάνει ίλιγγος. Η χημεία μεταξύ των δύο είναι απίστευτη, ενώ η λιτότητα των σκηνικών τους επιτρέπει να γεμίζουν τον χώρο αποκλειστικά με τις ερμηνείες τους."

Μυρτώ Γρηγοριάδη - Keysmash