«Lacrimosa ή το Απέπρωτο»

 «Lacrimosa ή το Απέπρωτο»

του Θανάση Τριαρίδη

από 5 Νοεμβρίου 2025
κάθε Τετάρτη & Πέμπτη
στις 21:00

Κεντρική Σκηνή

Ένα ανίερο κείμενο που εξετάζει κατά πρόσωπο την αμαρτία, την επιθυμία και την συνενοχή. Η παράσταση, με τους Κάτια Νεκταρίου και Βασίλη Τριανταφύλλου, μετατρέπει τη θεατρική αίθουσα σε χώρο τελετουργίας, όπου ο θεατής δεν μένει αμέτοχος. Ο μύθος περνά από γενιά σε γενιά. Κι αυτή η επίκτητη αποστολή πρέπει να ολοκληρωθεί.
Το έργο δεν αφήνει κενά διαφυγής∙ κάθε λέξη και κάθε σιωπή λειτουργεί σαν βήμα προς την αποκάλυψη.
 
Ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα κι αμαρτωλά έργα του Θανάση Τριαρίδη, ζωντανεύει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Noūs - Creative Space σε σκηνοθεσία του Χρήστου Καρασαββίδη, ενός από τους πιο αμφιλεγόμενους σκηνοθέτες της νέας γενιάς, φιλοδοξώντας να επαναπροσδιορίσει τη σχέση μεταξύ κοινού και σκηνής.
 
Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρασαββίδης
Δραματουργική επεξεργασία: Δανάη Δημοπούλου, Χρήστος Καρασαββίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Δημοπούλου
Σκηνογραφία: Στέφανος Λώλος
Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Καρασαββίδης
Σχεδιασμός φώτων: Χρήστος Καρασαββίδης, Βασίλης Κοντογιάννης
Σχεδιασμός Αφίσας, βίντεο, φωτογραφίες: Βαγγέλης Ευαγγελίου
Επικοινωνία: Κατερίνα Γρυλλάκη
Εκτέλεση Παραγωγής: Νίκος Τριανταφύλλου
Παραγωγή: Θέατρο Noūs - Creative Space
 
Παίζουν: Κάτια Νεκταρίου, Βασίλης Τριανταφύλλου

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
 
Το «Lacrimosa ή το απέπρωτο» του Θανάση Τριαρίδη είναι ένα κείμενο-κραυγή· μια ακραία ελεγεία πάνω στη θυσία, το σώμα, την ενοχή και την ατέρμονη βία που μας πληγώνει σαν ξύστρα της ιστορίας. Η γραφή του αποδομεί κάθε παρηγορητική αφήγηση, εγκλωβίζοντας τον θεατή σε μια τελετουργία αίματος και δακρύων, όπου η οδύνη δεν γίνεται ποτέ κάθαρση αλλά διαρκές αιμάτωμα.
Η δική μου σκηνοθετική ματιά επιχειρεί να ανασκάψει αυτό το οίδημα. Δεν επιζητούμε μια κειμενική αναπαράσταση, αλλά μια ζείδωρη εμπειρία: έναν μηχανισμό θεάματος που δεν εξαντλείται σε ρεαλιστικούς μιμητισμούς αλλά ενεργοποιεί τον θεατή ως συμμέτοχο, ως μάρτυρα, ως συνένοχο. Η παράσταση επιχειρεί να λειτουργήσει σαν ρήγμα στον κοινό χώρο - ένας τόπος όπου το ιερό και το βέβηλο συνυπάρχουν σε μια βίαιη συμφωνία.
Επιστρατεύω μια αισθητική λιτότητας που ταυτόχρονα εκρήγνυται σε εικόνες υψηλής έντασης. Οι ερμηνείες δομούνται πάνω σε σωματικές ψυχικές χειρονομίες, σε εκρήξεις και καταρρεύσεις, σε απογυμνωμένα σώματα που μετατρέπονται σε φορείς μνήμης και βίας. Ο φωτισμός δεν περιγράφει, αλλά σκίζει το σκοτάδι· ο ήχος δεν συνοδεύει, αλλά επιβάλλεται ως υπερβατική επιταγή.
Στόχος μου είναι να δημιουργήσουμε έναν σκηνικό μηχανισμό που μοιάζει με «μαύρη λειτουργία»· μια παράσταση που δεν ζητά παρηγοριά ούτε εξιλέωση, αλλά στήνει μπροστά μας το αίνιγμα της ανθρώπινης σκληρότητας. Το «Lacrimosa ή το απέπρωτο» γίνεται, έτσι, όχι ένα ακόμη έργο προς θέαση, αλλά μια εμπειρία ριζικής αποσταθεροποίησης.
Η πρωτοπορία έτσι κι αλλιώς, για μένα, δεν είναι διακοσμητική -είναι αναγκαιότητα. Το θέατρο οφείλει να παραμένει τόπος επικίνδυνος, αμφίσημος, ανατρεπτικός. Ένας τόπος που οδηγεί τον θεατή στην τομή αντοχής και συγκίνησης -σε μια ζώνη όπου η τέχνη δεν καθησυχάζει αλλά ταράσσει, δεν προσφέρει βεβαιότητες αλλά αποκαλύπτει το κενό τους.
Και σ'αυτό το εγχείρημα, είναι προφανές πως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν έχουμε δίκιο. Στη σιωπή, όμως, στα κρυφά, μπορούμε με πάσα βεβαιότητα να ξέρουμε πως τουλάχιστον δεν έχουμε άδικο. Κι αυτό, τουλάχιστον για εμένα και τους συνεργάτες μου, είναι αρκετό.