ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ

Ο ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ
του Αντόν Τσέχωφ
Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Κεντρική Σκηνή | Κτήριο Τσίλλερ
Πρεμιέρα: 26 Φεβρουαρίου

Τα μέλη μιας «ευρύτερης οικογένειας» ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια στο γερασμένο πια - και υποθηκευμένο - σπίτι τους. Όλες και όλοι γνωρίζουν μέσα τους πως είναι η τελευταία ευκαιρία να ξαναζήσουν παρέα την ανακούφιση της οικειότητας που τους ενώνει, αλλά και να αποχαιρετίσουν όλα αυτά που, ακόμα και την ώρα που τα βιώνουν, αισθάνονται πως είναι ήδη παρελθόν.

Το τελευταίο έργο του Τσέχωφ, γραμμένο λίγους μόλις μήνες πριν από τον θάνατό του, μιλά με οδυνηρή ελαφρότητα για ένα ανέμελο παρόν που συμπιέζεται ασφυκτικά ανάμεσα σε ένα νοσταλγικά εξωραϊσμένο παρελθόν και σε ένα τραγικά αβέβαιο μέλλον. Οι ιδιοκτήτες του βυσσινόκηπου, πνιγμένοι στα χρέη και στις αυταπάτες τους, αρνούνται να δεχτούν πως το κτήμα χάνεται και πως ο κόσμος γύρω, αλλάζοντας δραματικά, τους ξεπερνά. Όπως, λίγο πολύ, και όλα τα πρόσωπα του έργου, επιλέγουν να γαντζωθούν από την ξεγνοιασιά μιας αιώνιας παιδικότητας, αναβάλλοντας πεισματικά την ενηλικίωσή τους.

Η σχέση των ανθρώπινων πλασμάτων με την απώλεια, με το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, καθώς και η αδυναμία τους να αντιληφθούν σφαιρικά την πραγματικότητα είναι τα κεντρικά θέματα αυτής της ιλαρής και συγχρόνως σπαρακτικής τραγικωμωδίας, στην οποία ξεπροβάλλει διαρκώς ο τρόμος της αβύσσου και του Άπειρου.

Ο φαινομενικά ρεαλιστικός λόγος και -κατ' επέκταση- κόσμος του Τσέχωφ είναι στην ουσία του ένα περίπλοκο, σχεδόν μαξιμαλιστικό λεκτικό και ηχητικό σύμπαν όπου συνυπάρχουν σε μια ζηλευτή αρμονία κοινότοπες καθημερινές συζητήσεις, βαθυστόχαστοι συλλογισμοί, κρυφές σκέψεις, πυρετώδεις εσωτερικοί μονόλογοι, ποιήματα και τραγούδια, ακατάληπτα μουρμουρητά, καθησυχαστικά γνώριμοι αλλά και απειλητικά ανοίκειοι ήχοι του φυσικού περιβάλλοντος.

Αξιοποιώντας την εξαιρετική μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη και τοποθετώντας εξ ολοκλήρου τη δράση στο καθιστικό/σέρα μιας ρωσικής ντάτσας, η διασκευή του Έκτορα Λυγίζου αντιμετωπίζει το τσεχωφικό κύκνειο άσμα ως ένα έργο συνόλου. Με όρους ενός ιδιότυπου «μουσικού ρεαλισμού» - όπου η παρτιτούρα είναι το κείμενο και τα μουσικά όργανα οι ανθρώπινες φωνές - ένας 11μελής θίασος καλείται να ενσαρκώσει μια ομάδα προσώπων που παλεύουν με τα λόγια και τη δράση τους να εξορκίσουν τη σιωπή και το κενό που ανά πάσα στιγμή απειλούν να τους αφανίσουν.

Είναι η τρίτη φορά που ο Βυσσινόκηπος ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, 41 χρόνια μετά από την παράσταση σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαηλίδη και 58 από εκείνη σε σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη.

Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος
Σκηνικά: Μυρτώ Λάμπρου
Κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη
Μουσική προσαρμογή - Μουσική διδασκαλία: Λίνα Ζάχαρη
Συνεργασία στην κίνηση - Χορογραφία: Δημήτρης Μυτιληναίος
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Σχεδιασμός ήχου: Brian Coon
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βλασσοπούλου
Σχεδιασμός μακιγιάζ - κομμώσεων: Ιωάννα Λυγίζου
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Μπίζα

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Ζιάκας, Γιάννης Κλίνης, Σοφία Κόκκαλη, Έκτορας Λυγίζος, Υβόννη Μαλτέζου*, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Μουτούση, Ράνια Οικονομίδου*, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κατερίνα Πατσιάνη, Φοίβος Συμεωνίδης

*Σε διπλή διανομή