ΝΑ ΣΕ ΘΑΨΩ

ΝΑ ΣΕ ΘΑΨΩ

από 18 Φεβρουαρίου 2026
κάθε Τετάρτη στις 21:15

Μικρός Κεραμεικός

Πόσο σκληροί είμαστε τελικά με τον εαυτό μας; Πόσες φορές του είπαμε «καλημέρα» και πόσες τον χαστουκίσαμε χωρίς έλεος; Του χαρίσαμε ποτέ ένα μπράβο; Ένα ηλιοβασίλεμα; Ένα λεπτό γαλήνης;

Στο «Να σε θάψω», ο Leo βρίσκεται στο κέντρο μιας σκληρής, αλλά βαθιά ανθρώπινης διαδρομής. Ένας μοναχικός άντρας που δεν χωράει στις νόρμες της κοινωνίας ή ίσως η κοινωνία δεν χωράει στις δικές του. Μιλάει πάντα με την αλήθεια του, μια αλήθεια ωμή, κοφτερή, που κανένας γύρω του δεν αντέχει.

Το ερώτημα όμως είναι ένα: αντέχει ο ίδιος αυτό που είναι; Μπορεί να σταθεί απέναντι στη ζωή του χωρίς να την κρίνει; Χωρίς να κρύβεται πίσω από τον κυνισμό του;

Όλα ανατρέπονται όταν ο κολλητός του αποφασίζει να του οργανώσει ένα πάρτι γενεθλίων. Ένα πάρτι που υποτίθεται πως θα ήταν γιορτή, μα μετατρέπεται σε ένα ανελέητο καθρέφτισμα.

Οι καλεσμένοι, οι σχέσεις τους, τα μυστικά, οι πληγές και οι επιθυμίες τους συγκρούονται σε ένα βράδυ που κανείς δεν θα ξεχάσει.

Αλήθειες εκτοξεύονται.
Μικρά παιδιά ξυπνούν μέσα τους.
Χωρισμοί συναντούν επανασυνδέσεις.
Φιλικές και ερωτικές σχέσεις απογυμνώνονται.

Μια λέξη στέκεται ως δοκιμασία για όλους:
Αποδοχή.
Αποδοχή του εαυτού.
Αποδοχή της αλήθειας.
Αποδοχή της ύπαρξης σε μια κοινωνία, σε μια παρέα, στη ζωή.

Το «Να σε θάψω» είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για όλα αυτά που θάψαμε, όλα όσα δεν τολμήσαμε να πούμε και όλα όσα περιμένουν να τα συγχωρήσουμε.

Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Χρήστος Ράντου

Ερμηνεύουν αλφαβητικά
Παντελής Αρουσαλίδης, Όλγα Μαγουλά
Βιβή Μιτσίτσκα, Κωνσταντίνος Παρδαλάκης
Χρήστος Ράντου, Κατερίνα Σκυλογιάννη
Χρήστος Τζιάτζιος, Cyka de la Blyat
Mitsi Lou aka Nicolas Mits

Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη

Το Να σε θάψω αποτελεί μια βαθιά προσωπική πρόκληση. Είναι ένα έργο που σε καλεί να σκάψεις μέσα σου, να φέρεις στο φως όσα έχεις ξεχάσει ή έχεις αφήσει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Σε βάζει σε μια διαδικασία επανασύνδεσης με τα τραύματά σου, όχι για να τα ξαναζήσεις, αλλά για να τους δώσεις λύσεις, απαντήσεις, μια αγκαλιά.

Είναι ένα στοίχημα αποδοχής του εαυτού μας, μια υπενθύμιση της αγάπης που ίσως δεν καταφέραμε να δώσουμε στον εαυτό μας όταν νιώθαμε πως δεν χωρούσαμε πουθενά. Είναι ένα στοίχημα αποδοχής από την οικογένειά μας, μια αποδοχή που ίσως δεν ήταν ποτέ απαραίτητη, αλλά μάθαμε να τη ζητάμε γιατί πιστεύαμε πως έτσι έπρεπε.

Το έργο αποτελεί μια τολμηρή πρόκληση, μια ευκαιρία να δείξω στον κόσμο πόσο μοναδικές οντότητες είμαστε όλοι και πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας. Η αληθινή αποδοχή, τελικά ξεκινά πάντα από μέσα μας.