«Η Τελευταία Απολογία του Νίκου Κοεμτζή»
του Βαγγέλη Γέττου

ΘΕΑΤΡΟ NOŪS - CREATIVE SPACE

Πρεμιέρα 2 Φεβρουαρίου 2026
Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

«Ο πνιγμένος γεννήθηκε στον πάτο της θάλασσας και παλεύει να 'βγει όξω μπας κι ανασάνει μέχρι να τον ετραβήξουνε και πάλι κάτω. Δεν θόλωσα. Πνίγηκα σας λέω. Τώρα μπορώ να το πω.»

Ο Νίκος Κοεμτζής έμεινε στα χρονικά ως ο άνθρωπος που τις απόκριες του 1973 σκότωσε τρεις και τραυμάτισε άλλους επτά «για μια παραγγελιά» σε ένα νυχτερινό κέντρο της Αθήνας. Στο πρώτο θεατρικό έργο σχετικά με την υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα, ο Κοεμτζής κάνει μια ευχή την ώρα που ξεψυχά πάνω στον πάγκο με τα βιβλία του στο Μοναστηράκι: να του δοθεί η ευκαιρία να αφηγηθεί την ιστορία του για μια τελευταία φορά. Όχι σε ανακριτές κι εισαγγελείς, αλλά μπροστά σε ανθρώπους καθημερινούς.

Τι όπλισε το χέρι του Κοεμτζή; Τι καθόρισε την ψυχή και το μυαλό του μέχρι το μακελειό; Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει το καλό από το κακό και τους κανονικούς ανθρώπους από τα τέρατα; Ο μονόλογος «Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή» αποπειράται να προσεγγίσει το πρωτοφανές έγκλημα μέσα από μία αναδρομή στην πολυτάραχη ζωή του ήρωα και στα ιστορικά γεγονότα που τη σφράγισαν.

Η παράσταση είναι κατάλληλη μόνο για θεατές άνω των 15 ετών!

Συντελεστές

Ερμηνεύει ο Μάρκος Γέττος
Φωνή αστυνόμου: Γιώργος Γιαννόπουλος
Φωνή δικαστή: Χάρης Γρηγορόπουλος
Δημοσιογράφοι: Πάνος Σόμπολος, Σπύρος Χαριτάτος, Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου και η Ευλαμπία Ρέβη.

Ταυτότητα παράστασης

Κείμενο: Βαγγέλη Γέττου
Σκηνοθεσία: Κώστα Κιμούλης
Μουσική: Νίκος Τερζής
Ενδυματολόγος: Κλέων Φυσέκης
Σκηνικά: Λυδία Κιμούλη
Φωτισμοί: Πέτρος Φιωτάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφιάννα Φωτίδη
Συνεργάτης έρευνας: Φώτης Παλαμιώτης
Οργάνωση Παραγωγής: Νίκος Τριανταφύλλου
Παραγωγή: NOŪS Productions

Social media - Παράστασης

Σελίδα Facebook | Σελίδα instagram

Ποιος είναι ο Νίκος Κεομτζής

Ο Νίκος Κοεμτζής υπήρξε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες, αλλά και χαρακτηριστικές φιγούρες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Γεννημένος τον Ιανουάριο του 1938 στο Αιγίνειο Πιερίας, μεγάλωσε σε μια εποχή βαθιάς ιστορικής αναταραχής - από την Κατοχή έως τον Εμφύλιο - κουβαλώντας τα σημάδια της φτώχειας, των διώξεων και της κοινωνικής περιθωριοποίησης, που σημάδεψαν χιλιάδες οικογένειες της εποχής εκείνης.

Το όνομά του συνδέθηκε ανεξίτηλα με το βράδυ της 25ης Φεβρουαρίου 1973, όταν στο νυχτερινό κέντρο "Νεράιδα", μετά από έντονη λογομαχία «για μια παραγγελιά», σκότωσε τρεις ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους επτά. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οχτώ φορές σε ισόβια για ανθρωποκτονίες από πρόθεση. Λόγω της εποχής, των οικογενειακών φρονημάτων του και του ποινικού του ιστορικού η φυλακή ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή κατάσταση για εκείνον. Το 1977 η ποινή του μετατρέπεται σε ισόβια. Τελικά αποφυλακίστηκε μετά από 23 χρόνια φυλάκισης στις 29 Μαρτίου του 1996.

Η ιστορία του Κοεμτζή συνέχισε να προκαλεί, να συγκινεί και να ενδιαφέρει την κοινή γνώμη και τους καλλιτέχνες. Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο "Ρεζέρβα" συμπεριλαμβάνει ένα τραγούδι με τίτλο «Το μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» ενώ το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθετεί την ταινία «Παραγγελιά» με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του πουλούσε την αυτοβιογραφία του έξω από τα δικαστήρια «Ευελπίδων» και στην πλατεία στο Μοναστηράκι, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. Το βιβλίο του «Το Μακρύ Ζεϊμπέκικο» αφηγήθηκε τη ζωή του, τα χρόνια που τον διαμόρφωσαν και τη δική του εκδοχή των γεγονότων του 1973. Μέχρι τον θάνατό του, ο Κοεμτζής παρέμεινε μια μορφή που προκαλεί ακόμη και σήμερα συζητήσεις για τα όρια της προσωπικής ευθύνης, τη βία της εποχής και τον ρόλο των κοινωνικών συνθηκών στη διαμόρφωση του ανθρώπου.

Η θεατρική παράσταση «Η Τελευταία Απολογία του Νίκου Κοεμτζή» που είναι και η πρώτη που αφορά τη ζωή του, φωτίζει αυτή την πορεία, όχι μέσα από τον μύθο, αλλά μέσα από την ανθρώπινη φωνή ενός άνδρα που ζητά - έστω και θεατρικά - να ακουστεί για τελευταία φορά μπροστά σε κοινό και όχι μπορστά σε ανακριτές και εισαγγελείς.

Ποιό ήταν το ψυχολογικό υπόβαθρο που όπλισε το χέρι του Κοεμτζή και τον οδήγησε σε εκείνο το αποτρόπαιο έγκλημα, που ο ίδιος θεωρούσε "κακιά στιγμή";