Η σκιά της μύγας

Η σκιά της μύγας

μονόπρακτο για δύο ηθοποιούς σ' ένα καφενείο

Aπό 28 Ιανουαρίου έως 28 Φεβρουαρίου 2026
κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 19:00

στο ΡΕΚΤΙΦΙΕ - Κέντρο Έρευνας
Μεικτών Παραστατικών Τεχνών

Το Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο, μετά τον εξαιρετικά επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων του θεατρικού έργου Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη σε καφενεία του Πειραιά, σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, επανέρχεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Ρεκτιφιέ - Κέντρο Έρευνας Μεικτών Παραστατικών Τεχνών στον Κεραμεικό.

Μια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας.
Ένα καφενείο γεμάτο τουρίστες.
Μια ανακαίνιση εκ βάθρων.
Ένας προορισμός.
Μια λυτρωτική άφιξη.

Η ηρωίδα του έργου είναι έτοιμη για ταξίδι. Κατεβαίνει με τη βαλίτσα της στο καφενείο, όπου συναντά τους θεατές. Το διαμέρισμά της βρίσκεται στο ίδιο κτίριο και είναι έτοιμο να υποδεχτεί τους Ιταλούς τουρίστες που το έχουν νοικιάσει μέσω πλατφόρμας βραχυχρόνιας μίσθωσης. Έτσι ζει. Έτσι έχει οργανώσει τη ζωή της. Τουρίστες αυτοί; Τουρίστας κι η εκείνη.

Για τον νέο κύκλο παραστάσεων, Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ μεταφέρεται στο φουαγιέ ενός θεατρικού χώρου - σ' έναν χώρο που δεν είναι πια ένα "πραγματικό" καφενείο της πόλης, αλλά ούτε και μια συμβατική θεατρική σκηνή. Είναι χώρος αναμονής, ένας ενδιάμεσος τόπος, όπου οι θεατές συναντιούνται πριν από την εμπειρία μιας παράστασης, όπως ακριβώς κάποιος που στέκεται στο κατώφλι μιας απόφασης. Αυτός ο οριακός χώρος συνομιλεί με τη δραματουργία του έργου: μια ηρωίδα σε διαρκή μετάβαση, ένα σπίτι που δεν είναι πια σπίτι, μια πόλη που αλλάζει συνεχώς μορφή. Ένας χώρος ανοιχτός, άμεσος και ταυτόχρονα φορτισμένος, που διατηρεί την κοντινή επαφή με τους θεατές και εντείνει την οικειότητα μεταξύ κοινού και ηθοποιών.

Η παράσταση επιφυλάσσει οργανικό ρόλο και στους θεατές, που, αφού σερβιριστούν και χαλαρώσουν στα «τραπεζάκια» τους, θα γνωρίσουν μια γυναίκα της διπλανής πόρτας που έχει μετατρέψει το σπίτι της σε κατ' οίκον ξενοδοχείο απογυμνωμένο από κάθε μνήμη.

Ένα θεατρικό μονόπρακτο για την πόλη που αλλάζει.
Για τις γειτονιές που χάνονται.
Για το αστικό τοπίο που μεταβάλλεται βίαια χάριν εξευγενισμού.
Για το εσωτερικό τοπίο των ανθρώπων που πασχίζουν να προσαρμοστούν.
Για τα χνάρια της ατομικής και της συλλογικής μνήμης που σβήνουν
με την επέλαση του υπερτουρισμού.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Βαλεντίνα Παπαδημητράκη
Σκηνοθεσία: Τάσος Καρακύκλας
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Κοστούμια: Βάσω Γιαρένη

Φωτογραφίες: Σίμος Γιαννάκος, Βασίλης Καραδάτκος
Video: Βασίλης Καραδάτκος
Γραφιστικά: Γιώργος Χατζάκης
Οργάνωση παραγωγής: Βαλεντίνα Παπαδημητράκη

Ερμηνεία: Σοφία Λιάκου
Στον ρόλο του καφετζή ο Τάσος Καρακύκλας.

Παραγωγή: Θέατρο του παπουτσιού πάνω στο δέντρο

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

..."Αν το θέατρο είναι ούτως ή άλλως συνέργεια -περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη- το θέατρο που βγαίνει από τις αίθουσες και μπαίνει σε χώρους οι οποίοι καταργούν τα όρια μεταξύ θεατών και ηθοποιών πολλαπλασιάζει αυτή την εμπειρία, στέλνοντάς την στη στρατόσφαιρα... Την ηρωίδα μας, που έχει κατέβει με τη βαλίτσα της στο καφενείο να περιμένει τους τουρίστες του Airbnb που διαθέτει από πάνω, ενσαρκώνει με πηγαίο μπρίο και απολαυστικούς αυτοσχεδιασμούς η Σοφία Λιάκου. Η ευρηματική σκηνοθεσία του Τάσου Καρακύκλα της δίνει τον χώρο που χρειάζεται για να περάσει με ευκολία από την τεχνητή χαρά για το επερχόμενο δικό της ταξίδι στην ήσυχη μελαγχολία για ένα δύσκολο παρελθόν"
Ηρώ Κουνάδη, in2life.gr

..."Όλα στην παράσταση γίνονται φυσικά. Η Σοφία Λιάκου, με τη βελούδινη φωνή της, σε παρασέρνει σιγά-σιγά στην εξιστόρηση μιας ιστορίας που είναι η δική της, αλλά θα μπορούσε να είναι και η δική σου, ενός συγγενή ή μιας γειτόνισσας, κάποιου γνωστού που σου την έχουν μεταφέρει. ... Η συγγραφέας δεν αρκείται απλώς να περιγράψει ή να καυτηριάσει τα φαινόμενα του Airbnb, του Booking και τις επιπτώσεις τους. Επιχειρεί κάτι πολύ πιο ουσιώδες. Μια προσέγγιση του φαινομένου από κοινωνιολογική διάσταση, όχι μόνο διερευνώντας τις επιπτώσεις του, αλλά κυρίως επιχειρώντας την ανάδειξη των αιτιών του "...
Άννα Κοντολέων, diastixo.gr
"Μου έκανε εντύπωση το οικείο, ανθρώπινο και παυσίλυπο θεατρικό κείμενο της Βαλεντίνας Παπαδημητράκη, η άμεση υποκριτική απεύθυνση της Σοφίας Λιάκου [...] και ο βουβός καφετζής-σκηνοθέτης, Τάσος Καρακύκλας, που γίνεται ο άξονας μνήμης - λήθης της θεατρικής ιστορίας. Ήταν μια μικρή λειτουργία, παυσίπονη και παυσίλυπη, που την είχα μεγάλη ανάγκη"...
Γιάννης Αντιόχου, ποιητής
"Σε ένα από αυτά τα μικρά καφενεία στις στοές του λιμανιού, μία ευφυής θεατρική σύλληψη. Οι θεατές και οι ηθοποιοί στα τραπεζάκια και στον πάγκο. Δείτε το. Εκτός από καλή ηθοποιία και σκηνοθεσία είναι ένα πολύ εύστοχο σχόλιο για τον τουρισμό και τον Πειραιά"...
Νίκος Μπελαβίλας, καθηγητής ΕΜΠ

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Το κείμενο αναδεικνύει έναν έντονο προβληματισμό σχετικά με τις κοινωνικές διεργασίες που πυροδοτεί η τουριστικοποίηση της πόλης και οι πρακτικές εξευγενισμού λαϊκών ή και μικροαστικών περιοχών της.

Η γειτονιά γίνεται χώρος προσωρινής διαμονής, οι κάτοικοι μεταμορφώνονται σε ήρωες ενός σκηνικού που καταναλώνεται καθημερινά από περιπατητές νέας κοπής, οι σχέσεις αναδιατάσσονται και οργανώνονται στη βάση της οικονομικής δραστηριότητας.

Η ηρωίδα της ιστορίας μας συμπυκνώνει τις ιδιότητες αυτού του νέου τύπου κατοίκου. Η ζωή της κινείται στο περιθώριο της καθημερινής εναλλαγής-συναλλαγής. Το σπίτι της, έχοντας χάσει τις παραδοσιακές του συνδηλώσεις, γίνεται τόπος φιλοξενίας των πελατών και της ίδιας. Ένας τόπος χωρίς μνήμη, ένας τόπος ανοίκειος με καλά ( ; ) κρυμμένες εσωτερικές ρωγμές. Επιχειρούμε να προσεγγίσουμε τον λόγο της ηρωίδας ως μίγμα εσωτερικού μονολόγου και αφήγησης. Τυπικά έχει συνομιλητή της τον γνώριμο ιδιοκτήτη του καφενείου. Σαν άλλη "μπεκετική" ηρωίδα τού απευθύνεται συνεχώς, εξομολογείται, μοιράζεται. Εκείνος όμως είναι απόλυτα ενσωματωμένος στον χώρο και μαζί με τους θεατές-θαμώνες συγκροτούν έναν ανταγωνιστικό πόλο, έναν τόπο δημόσιας μοναξιάς που σταδιακά μεταμορφώνεται σε απειλή. Δεν θα της απευθύνει ποτέ κανείς τον λόγο. Οι ήχοι της μηχανής του καφέ, του τηγανιού στη φωτιά, των ποτηριών που τσουγκρίζουν, των τραπεζιών που μετακινούνται, των αυτοκινήτων από τον περιβάλλοντα χώρο ενορχηστρώνονται και συνυπάρχουν με τις παύσεις και τις συνειρμικές λειτουργίες της ηρωίδας δημιουργώντας ένα "φυσικό" ηχοτοπίο.

Η περιορισμένη της κίνηση στον χώρο, η αναμονή της σε σημεία εξόδου και η μόνιμη κατάσταση επιφυλακής, αποτελούν τις βασικές σωματικές της δράσεις και κλιμακώνουν τη δραματουργία τη στιγμή της ρήξης με τη νέα της κανονικότητα. Η επανασύνδεσή της με τη φθίνουσα μνήμη της την οδηγεί για πρώτη φορά να κινηθεί θαρρετά μέσα στον γνώριμο και οικείο χώρο του καφενείου, να συνομιλήσει πραγματικά με τον καφετζή, να δει τους θαμώνες ως πλάσματα με ζωή και ιστορία, όπως και η ίδια.
Η ανάγκη για ανασύνθεση της μνήμης και αντίσταση στη λήθη κορυφώνονται με το τραγούδι της εξόδου από το καφενείο, το οποίο σηματοδοτεί την πιθανή επαναοικειοποίηση της πόλης της. Του σπιτιού της. Εν τέλει, και του εαυτού της.

Τάσος Καρακύκλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
(Η σκιά της μύγας, Κάπα Εκδοτική)

..."Η ηρωίδα, ακολουθώντας τη μοίρα των κατοίκων των τουριστικών περιοχών, σκέφτεται πλέον ανοίκεια για τον εαυτό της, θεωρεί ότι μπορεί και πρέπει να υπηρετήσει τα γούστα των άλλων, το σπίτι της μπορεί να είναι ένα ακόμα σημείο στον χάρτη... διαθέσιμο. Στόχος μας, αν γίνεται να εξαφανιστούμε. Αν και το έργο γράφτηκε για την πόλη της Αθήνας, μπορεί κάλλιστα να προσαρμοστεί και να παρουσιαστεί σε οποιαδήποτε πόλη"...

Τζωρτζίνα Κακουδάκη, θεατρολόγος, σκηνοθέτις