Οι Μάγισσες του Βάρντε

Κεντρική σκηνή «Αστέρια»
του Δημοτικού θεάτρου Σερρών

«Οι Μάγισσες του Βάρντε»
(Βασισμένο στην πραγματική ιστορία της δίκης των μαγισσών, της Νορβηγίας)

Ακόμη μία παράταση για την παράσταση που συγκλόνισε κοινό και κριτικούς!
«Οι Μάγισσες του Βάρντε» από το Θέατρο του Άλλοτε, στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Σερρών!

Σάββατο 13 & Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2024

Το 1617 στο παραθαλάσσιο Βάρντε της Νορβηγίας ξέσπασε μια φονική καταιγίδα που έπνιξε 40 άνδρες του μικρού χωριού. Οι γυναίκες της περιοχής κατηγορήθηκαν για μαγεία. Η Νορβηγία που είχε ήδη εξαπολύσει σταυροφορία για την απάλειψη της μαγείας, πραγματοποίησε πάνω από 140 δίκες στην περιοχή του Φίνμαρκ. Τουλάχιστον 91 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, κρίθηκαν ένοχοι μαγείας και κάηκαν στην πυρά ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου.

Η Μαρία Ράπτη γράφει ένα συγκλονιστικό θεατρικό έργο για την ιστορία των γυναικών του Βάρντε και το Θέατρο του Άλλοτε γράφει ξανά την Ιστορία των Γυναικών, από την αρχή.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου
Κείμενο: Μαρία Ράπτη
Κίνηση: Δημήτρης Βασιλειάδης
Τραγούδι: Νατάσα Κοψαχείλη
Επιμέλεια μουσικής: Θέατρο του Άλλοτε
Σχεδιασμός σκηνικών: Θέατρο του Άλλοτε
Κατασκευή σκηνικών: Δημήτρης Βασιλειάδης
Σκηνικά αντικείμενα: Μη με λησμόνει art
Κατασκευή κοστουμιών: Άννα Καλαϊτζίδου
Επιμέλεια μακιγιάζ: Anassa Beauty
Κατασκευή μάσκας: Δημήτρης Βασιλειάδης DistortMe
Δημιουργία αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου
Προωθητικό video: Τόμης Βρακάς
Φωτογραφίες: Λάμπρος Καζάν

Διανομή

Mari Jogensdatter: Θεοδώρα Κωστάκου
Kirsti Sorensdatter: Τατιάνα Οικονόμου
Else Knutsdatter: Φανή Πλάκα
Maren Olsdatter: Μαρία Σεμερτζίδου
Ingeborg Iversdatter: Βαρβάρα Δουμανίδου
Anne Larsdatter: Νατάσα Κοψαχείλη
John Cunningham: Παναγιώτης Καβαλιεράκης
Jens Randulf: Δημήτρης Βασιλειάδης
Peter Magnus: Δημήτρης Ελιάς

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Αυτό που δολοφονείται βάναυσα στην ψυχή της γυναίκας από την απαρχή της ύπαρξης της, είναι η δύναμη της. Και η βεβαιότητα της ισότητας της. Με τη γέννηση της, αποκτά τη σφραγίδα του φύλου της. Ένα μεταφυσικό ορατό έγκαυμα που τη συνοδεύει μέχρι το θάνατο της, και της κλείνει κατάμουτρα τις πόρτες της ίσης μεταχείρισης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της δικαιοσύνης. Αυτός ο ιστός που πλέκεται από πεθαμένες γυναίκες, από κορίτσια που βίαια δολοφονήθηκαν, από μητέρες, συζύγους, ερωμένες, αυτός ο αιμάτινος ιστός από αθώες θηλυκές ψυχές, εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο, και είναι σκληρός σαν ατσάλι και είναι αυτός που χτίζεται στους αιώνες των αιώνων, για δώσει στις γυναίκες, τη θέση που τους αξίζει. Δεν πεθαίνει ποτέ μια γυναίκα που δολοφονείται. Η ύπαρξη της μετουσιώνεται σε δύναμη. Μια δύναμη ικανή να κάψει τον κόσμο όλο.»