Οι ρίζες των καλάντων φτάνουν ως την εποχή του Ομήρου και την αρχαιότητα. Τότε είχαμε το έθιμο της Ειρεσιώνης, κατά το οποίο τα παιδιά έφερναν στα σπίτια το μήνυμα της καλής τύχης και γονιμότητας, τραγουδώντας ευχές και παινέματα. Τότε, μεταξύ 15 Δεκεμβρίου και 15 Ιανουαρίου, που συμπίπτει με τον αρχαίο μήνα Ποσειδεώνα, τα παιδιά τραγουδούσαν στους δρόμους κρατώντας την Ειρεσιώνη, κλαδί ελιάς ή δάφνης στολισμένο με καρπούς και μάλλινα νήματα (είρος ή έρειον = μάλλινο νήμα).
Παρόμοια τραγούδια συναντάμε και στους ρωμαϊκούς χρόνους όταν γιόρταζαν οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες τα Σατουρνάλια ή Κρόνια και τις καλένδες. Όπως ήταν φυσικό η επίσημη Χριστιανική εκκλησία αντέδρασε έντονα στα ειδωλολατρικά αυτά κατάλοιπα.
Έτσι, μεταφέρθηκαν στις Χριστιανικές εορτές και έθιμα παλαιότερα του Χριστιανισμού, δηλαδή τα κάλαντα, αναπόσπαστο και κύριο στοιχείο των εορταστικών εκδηλώσεων του 12ημέρου, παραμονή Χριστουγέννων έως Φώτα.