Παράλληλες δράσεις Πασχαλινοί Ύμνοι από τις χορωδίες και σύνολα στο φουαγιέ του Μεγάρου
Μια μοναδική εμπειρία θα ζήσουν οι φίλοι της χορωδιακής μουσικής την Μεγάλη Δευτέρα στις 8 μ.μ. στο φουαγιέ του Μεγάρου. Σε ένα κατανυχτικό κλίμα λόγω των ημερών θα ακουσθούν ύμνοι που θα μας φέρουν κοντά στις τελευταίες στιγμές του Θεανθρώπου απεικονίζοντας με «ανάγλυφο» τρόπο το δρόμο που βάδισε ο Ιησούς κατά την τελική Του πορεία προς το Πάθος και την Ανάσταση. Οι εξαιρετικές ερμηνείες αυτών των υπέροχων σχημάτων υπό την διεύθυνση των διακεκριμένων τους μαέστρων θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το πρόσωπο του Ιησού μέσα στον κόσμο όπου έζησε.
Ο Γκαμπριέλ Υρμπαίν Φωρέ (γαλλ. Gabriel Urbain Fauré, 12 Μαΐου 1845 – 4 Νοεμβρίου 1924) ήταν Γάλλος συνθέτης, οργανίστας, πιανίστας και δάσκαλος μουσικής της ύστερης Ρομαντικής εποχής. Δάσκαλός του υπήρξε ο Camille – San Saens. Σπούδασε όργανο, πιάνο, choral music και αργότερα σύνθεση. Υπήρξε εμπνευσμένος δάσκαλος και ένας από τους μαθητές του ήταν ο Maurice Ravel. Το έργο του, που περιλαμβάνει την περίφημη Παβάνα και το Ρέκβιεμ, επηρέασε σημαντικά πολλούς συνθέτες του 20ού αιώνα. Η δημιουργική του δράση γινόταν μόνο κατά την διάρκεια των διακοπών του.
Το
Ρέκβιεμ, Op. 48, δεν γράφτηκε εις μνήμην κάποιου συγκεκριμένου προσώπου, αλλά γιατί "απλά ήθελε να το γράψει". Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1888 και έχει παρομοιωθεί ως "νανούρισμα του θανάτου" λόγω του ήρεμου χαρακτήρα του. Το μέρος του
Dies Irae (
Μέρα οργής) απουσιάζει, αλλά η αναφορά στη μέρα της κρίσης απαντάται στο
Liberame, το οποίο -όπως και ο Βέρντι- προσέθεσε στο κανονικό κείμενο της Νεκρώσιμης Λειτουργίας. Ο Φωρέ διασκεύασε αρκετές φορές το έργο κατά τη διάρκεια της ζωής του και πλέον υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Αρχικά γράφτηκε με 5 κινήσεις. Το 1889 προστέθηκαν το Offetoire και το Libera me και ενδέχεται οι τελευταίες ενορχηστρώσεις να έχουν γίνει από μαθητές του. Από τις προτιμότερες εκδοχές είναι αυτή που χρησιμοποιούν ελάχιστα μουσικά μέσα (όργανο και μικρή χορωδία, μικρό σύνολο και χορωδία κλπ), μέχρι την τελευταία, γραμμένη για πλήρη ορχήστρα. Μια εκδοχή που θα παρακολουθήσει το κοινό στην αποψινή μας συναυλία. Ήθελε να δημιουργήσει ένα νέο είδος εκκλησιαστικής μουσικής. Δημιούργησε ένα στυλ Γαλλικού ιμπρεσιονισμού στο στυλ του Debussy και Ravel σε αντίθεση με Requiem του Γερμανικού Ρομαντισμού και το bel – canto της Ιταλίας. Σε αντίθεση με τις πλούσιες ενορχηστρώσεις και τις μεγάλες ορχήστρες της εποχής, ο Faure γράφει τα μικρότερα σχήματα και τις πιο απλές ενορχηστρώσεις. Χρησιμοποιεί μικρότερη κλίμακα απ' ότι οι σύγχρονοι συνάδελφοί του. Έχει γύρω στα 30 μέτρα fortissimo ενώ το υπόλοιπο έργο κινείται στο pp – p – mp – mf. Χρησιμοποιεί μια σταδιακή διαβάθμιση για να δώσει έμφαση στο κείμενο. Παρ' όλα αυτά το στυλ του Faure έχει κάποια παράδοξα στοιχεία. Υπάρχει μια περίεργη σχέση ανάμεσα στην ελευθερία και τον έλεγχο. Χρησιμοποιεί έντονα τους ρυθμούς και τους τόνους των Γρηγοριανών ύμνων, οι οποίοι έχουν τόσο μεγάλες φράσεις. Πρέπει να παρακολουθούμε με λεπτομέρεια οτιδήποτε είναι σημειωμένο.
Ο Faure συνέθεσε ένα ρέκβιεμ για να ανακουφίσει τους ζωντανούς. Έβλεπε τον θάνατο σαν μια ευτυχισμένη μετάβαση, μια έμπνευση προς την ευτυχία της μετέπειτα ζωής και όχι ως μια επώδυνη μετάβαση προς το θάνατο. Τα μέρη “Pie Jesu” & “In Paradisum” δεν ανήκουν κανονικά στο εκκλησιαστικό κείμενο της νεκρώσιμης ακολουθίας αλλά δίνουν έμφαση στο δεδομένο της αιώνιας γαλήνης (Δεν εκφράζει το φόβο του θανάτου).
Το
Ρέκβιεμ, η νεκρώσιμη ακολουθία της καθολικής εκκλησίας, με τους στίχους του στερεότυπου λατινικού κειμένου που αρχίζει με την αρχαία φράση Requiem aeternam donae is Domine (Δώσε τους Κύριε ανάπαυση αιώνια), έχει εμπνεύσει τους σημαντικότερους συνθέτες της δυτικής μουσικής για να δημιουργήσουν κορυφαία μουσικά έργα που αναφέρονται στο
πένθος, στη μεταφυσική αγωνία, στην απώλεια αλλά και στην επική σύγκρουση του θανάτου και της ζωής μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Ενδεικτικά αναφέρουμε το αγγελικό όσο και φοβερό
Ρέκβιεμ του Mozart, το υπερβατικό
Ρέκβιεμ του Fauré, το οπερατικό
Ρέκβιεμ του Verdi, το δραματικό
Ρέκβιεμ του Dvorak (ιδιαίτερα το υποβλητικό Dies Irae), κλπ.
Στην αποψινή μας συναυλία στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης) θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σ' αυτό το υπέροχο αλλά πολύ απαιτητικό έργο μαζί με την Νέα Σ.Ο.Θ., δύο πολύ σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες με διεθνή καριέρα την υψίφωνο Σοφία Κυανίδου και τον βαρύτονο Γιώργο Ιατρού και τέσσερις πολύ αξιόλογες χορωδίες σε πλήρη σύνθεση, τη δική μας Μικτή Χορωδία «Νίκος Αστρινίδης», του συλλόγου της Νέας Σ.Ο.Θ. σε διδασκαλία Βασιλικής Κατσούκα, την Χορωδία της Ελληνικής Ένωσης για τη Μουσική Εκπαίδευση (Ε.Ε.Μ.Ε) σε διδασκαλία Εριφύλης Δαμιανού, τη Χορωδία του Ακαδημαϊκού Μουσικού Συνδέσμου Θεσσαλονικέων σε διδασκαλία Σάββα Βρεττού και την Νεανική Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Δράμας σε διδασκαλία Κατερίνας Τετερίνα. Το κονσέρτο για όμποε είναι ένα ρομαντικό κονσέρτο του Ριτς, με πολύ ιδιαίτερα ηχοχρώματα, βασισμένα στον γερμανικό ρομαντισμό, επηρεασμένα ιδιαίτερα από το Μέντελσον και με την ερμηνεία ενός πολλά υποσχόμενου νεαρού σολίστα από την Κέρκυρα κ. Χαρίλαου Κουλούρη. Το κοινό της αποψινής μας βραδιάς, θα απολαύσει σαν εισαγωγή τον
Κοριαλάνο του Λ.Β. Μπετόβεν. Έργο εμπνευσμένο από την τραγωδία του Βιεννέζου Heinrich Von Collin, που με την σειρά της είναι εμπνευσμένη από τον Πλούταρχο.
Αναφέρεται στην ιστορία του Ρωμαίου Στρατηγού Γαίον Μάρκου, εστιάζοντας ο συνθέτης, στη δραματική εσωτερική πάλη μεταξύ του πόθου ενός περήφανου στρατιωτικού για εκδίκηση προς τη Ρώμη που τον εξόρισε και της αγάπης ενός αφοσιωμένου γιου και στοργικού πατέρα για την οικογένεια του, η οποία τελικά θριαμβεύει.
13€, 10€ (άνεργοι - πολύτεκνοι - μαθητές - φοιτητές - σπουδαστές ωδείων - κάτοχοι Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων - ΑΜΕΑ)
